Επικριτικός σε εξορκισμούς και αφορισμούς ομιλητών και με επισημάνσεις για την συζήτηση και αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της κρίσης στο συνεταιριστικό κίνημα, αλλά και με παρατηρήσεις επί ρυθμίσεων αναγκαστικού χαρακτήρα που προβλέπει το σχέδιο νόμου ήταν στην ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής, ο Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Πιερίας κ. Θανάσης Παπαγεωργίου στην συζήτηση επί της αρχής του νομοσχεδίου του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων «Θεσμικό πλαίσιο για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, τις συλλογικές οργανώσεις και την επιχειρηματικότητα του αγροτικού κόσμου. Οργάνωση της εποπτείας του κράτους».
Όπως τόνισε ο κ. Παπαγεωργίου «αδιαμφισβήτητα το συνεταιριστικό κίνημα της χώρας μας βρίσκεται σε μία βαθιά πολύπλευρη κρίση: Κρίση διαρθρωτική, δομική, κρίση ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού, κρίση στρατηγικής.
Όμως, θέλω να θέσουμε το όλο πρόβλημα της κρίσης σε μια συζήτηση, η οποία έχει και ιστορική αναφορά. Ακούω από διάφορους συναδέλφους εξορκισμούς, ακούω αφορισμούς λες και είμαστε το ιερατείο, όπου μηδενίζουμε τα πάντα σε αυτή τη χώρα.
Θέλω να πω σε αυτούς τους συναδέλφους ότι θα πρέπει να εξετάσουν την παθογένεια της οικονομίας στη χώρα μας διότι, κύριοι συνάδελφοι, πριν από είκοσι χρόνια στη χώρα μας εξορκίζαμε τον ιδιωτικό τομέα και τώρα στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, όλοι εξορκίζουμε και αφορίζουμε το δημόσιο τομέα, τον κρατικό τομέα και τους συνεταιρισμούς. Ξεχνάμε ότι η παθογένεια στην οικονομία μας διατρέχει και διαπερνά όλες τις μορφές και πρωτοβουλίες ιδιωτικές, δημόσιες και συνεταιριστικές. Ξεχνάμε ότι οι πηγές του κακού για το συνεταιριστικό κίνημα είναι πάρα πολλές και δεν είναι αυτές οι επιφανειακές, τις οποίες αναφέρουμε με τρέχοντα λόγο, ο κομματισμός, η συναλλαγή, η διαφθορά. Δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι, αλλά είναι και αυτοί οι λόγοι.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να εξετάσουμε πώς ιστορικά αναπτύχθηκε στον αιώνα αυτό το κίνημα, τι προσέφερε στη γεωργία, σε μια γεωργία στην οποία δεν ρισκάριζε ούτε η τράπεζα, ούτε τα ιδιωτικά κεφάλαια, διότι ο επιχειρηματικός κίνδυνος είναι υψηλός.
Αυτή ήταν η αλήθεια. Έμπαιναν ασφαλιστικές εταιρείες στον αγροτικό τομέα; Έμπαιναν τράπεζες στον αγροτικό τομέα; Έμπαιναν ιδιωτικά κεφάλαια στον αγροτικό τομέα; Κανένας.
Μα, θα σας παραπέμψω και λίγο στη δομή της φιλοσοφίας της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία τι λέει; Φτιάχνω παρεμβατική πολιτική, όπως η ΚΑΠ -«φτιάχνω παρεμβατική πολιτική», έλεγε η Θάτσερ- παρεμβαίνω στις τιμές, αποσύρω προϊόντα. Άκρως αντίθετο με την ιδεολογία τους.
Γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Διότι ο αγροτικός τομέας είναι ένας τομέας υψηλού ρίσκου και κινδύνου για τα επιχειρηματικά κεφάλαια, διότι τα προϊόντα εναπόκεινται στον κανόνα της ανελαστικής ζήτησης, της φθαρτότητας, της αποθήκευσης, των ανοργάνωτων αγορών.
Και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι όλα αυτά τα χρόνια είδα επιχειρήσεις να κλείνουν, επειδή η λογική των καλλιεργειών τους υπακούει σε αυτή που σας ανέφερα. Για παράδειγμα, έκλεισαν στην Κρήτη οργανώσεις σταφιδικού χαρακτήρα, επειδή εξαφανίστηκε η σταφίδα. Τι ήταν αυτοί οι επιχειρηματίες, οι αγρότες, οι συνεταιριστές; Μπαταχτσήδες ήταν; Ήταν χειρότεροι από τους ιδιώτες; Πού είναι οι ιδιώτες στην Κρήτη που τυποποιούσαν σταφίδα; Μήπως πρέπει να σας πω και για την Πελοπόννησο συνάμα;
Άρα, λοιπόν, θεωρώ ότι η συζήτηση πρέπει να γίνει στην Ελλάδα αναφορικά με τα αίτια της μεγάλης κρίσης επί τη βάσει σωστών και ιστορικών συμπερασμάτων όχι για να πούμε για τη συμβολή κ.λπ., όλα αυτά τα οποία είναι προφανή, αλλά για να δούμε τα πραγματικά αίτια και όχι επιφανειακά, ανιστόρητα και ως αγράμματοι να συμπεριφερόμαστε σε αυτή την χώρα και να λέμε ότι όλα τα κακά προήλθαν από το συνεταιριστικό κίνημα.
Τώρα, λοιπόν, βρισκόμαστε σε αυτό, στην καμπύλη, στο εκκρεμές. Τώρα όλοι τα βάζουν με όλο το πολιτικό σύστημα, με τους συνεταιρισμούς και με το κράτος και εξαγνίζουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία σπατάλησε τα κονδύλια, τους αναπτυξιακούς νόμους και σήμερα δεν υπάρχει επιχειρηματική δραστηριότητα και αστική τάξη στην Ελλάδα.
Άρα, λοιπόν, να τα βάλουμε σε μια ιστορική βάση, αν θέλουμε να πάμε στην πραγματική αντιμετώπιση και θεραπεία του προβλήματος».
Για την αποτελεσματικότητα και την δυνατότητα λύσης που μπορεί να δώσει το νομοσχέδιο στο πρόβλημα του συνεταιριστικού κινήματος ο κ. Παπαγεωργίου τόνισε πως «δεν είναι πανάκεια ο νόμος για να λύσει το διαρθρωτικό, το δομικό πρόβλημα του συνεταιριστικού κινήματος, γιατί αυτό ανάγεται και στο περιβάλλον.
Για να δούμε, λοιπόν, πώς έρχονται σωρεία προϊόντων και εξελληνίζονται στην Ελλάδα και δεν τα ελέγχει κανένας. Για να δούμε τις συνθήκες της αγοράς, όπου όλοι οι συνεταιρισμοί δεν κλέβουν ενώ οι ιδιώτες κλέβουν. Πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτά.
Εγώ έζησα από το 1974 πως όλοι, μα όλοι οι Υπουργοί έφεραν νόμους για τους συνεταιρισμούς. Όλοι, μα όλοι! Δείτε το, σας παρακαλώ, ιστορικά. Και το συνεταιριστικό κίνημα αντί να ανδρώνεται, αντί να μεγαλουργεί, φθίνει.
Άρα, λοιπόν, δεν είναι αυτό καθεαυτό το νομοσχέδιο που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για αναστροφή στο συνεταιριστικό κίνημα, για να μη σας πω ότι υπάρχει και ένα τεράστιο πρόβλημα που έχει σχέση με την υποδομή που έχουν οι αγρότες. Καλούνται να διοικήσουν μεγάλες επιχειρήσεις σε ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου δεν μπορούν να πάρουν το ρίσκο και αυτό είναι ένα ζήτημα. Υπήρξε έλλειψη κεφαλαίων, υπήρξε έλλειμμα μάνατζμεντ, υπήρχαν όλα αυτά και έπρεπε και σε αυτά όλα αυτά τα χρόνια να σκύψουμε. Όμως, εμείς έχουμε μία λαγνεία στους νόμους.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι οι νόμοι δεν είναι δια πάσα νόσο για το συνεταιριστικό κίνημα.
Έρχομαι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Είναι μια ακόμα φιλότιμη, μια πολύ καλή προσπάθεια που κάνει η σημερινή Κυβέρνηση και ο Υπουργός κ. Σκανδαλίδης. Είναι ένα νομοσχέδιο που έχει πάρα πολλές θετικές διατάξεις. Πιστεύω ότι πρόθεση είναι να αλλάξει. Γίνεται ένα εγχείρημα, μια προσπάθεια να απαντήσει στα προβλήματα που μαστίζουν, κυρίως τα διαρθρωτικά, γιατί διαρθρωτικού και δομικού χαρακτήρα είναι οι παρεμβάσεις.
Κύριε Υπουργέ, θα κριθεί και αυτό το νομοσχέδιο από το εάν εκδηλωθεί η ενεργός βούληση του Υπουργείου και όλων των Υπουργών για να υλοποιηθούν πολλές από αυτές τις διατάξεις.
Διότι, κύριε Υπουργέ, οι επτά χιλιάδες σφραγίδες πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών θα μπορούσαν να κλείσουν αυτά τα χρόνια και δεν τις έκλεισε κανένας, διότι φοβάται να πάρει το ρίσκο. Δυο-τρεις παρατηρήσεις θα πω αύριο επί των άρθρων πιο συγκεκριμένα.
Κύριε Υπουργέ, θεωρώ ότι και οι διατάξεις για μετατροπή του συνεταιριστικού κινήματος και για μετατροπή των Ενώσεων είναι σωστές, όπως και άλλες διατάξεις.
Όμως, κύριε Υπουργέ, τι φοβάμαι; Ότι έχετε κάποιες διατάξεις τις οποίες θα πρέπει να αμβλύνετε. Για παράδειγμα, σας λέω το εξής. Αν τριάντα ενώσεις οι οποίες είναι καλές αποφασίσουν να μην μετατραπούν σε πρωτοβάθμιες, δεν θέλουν να συμμετέχουν σε διάρθρωση και δομή στην ΠΑΣΕΓΕΣ -αυτά είναι τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα- λέτε και προβλέπετε ότι θα τους κλείσετε. Είναι δυνατόν να συζητάμε σε αυτή τη χώρα για τριάντα οργανώσεις πολύ καλές που θα τις κλείσουμε, θα τις πάμε σε εκκαθάριση; Δεν μπορεί να γίνουν αυτά τα πράγματα.
Λέω, λοιπόν, ότι μερικές διατάξεις είναι αναγκαστικού χαρακτήρα.
Το λέω γιατί, κύριε Υπουργέ; Εμένα μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι και η ΠΑΣΕΓΕΣ μιλάει για μετατροπή των ενώσεων σε πρωτοβάθμιους και σε εσάς το πρόταγμά σας αυτό είναι, αλλά όταν ερχόμαστε στο διά ταύτα δεν μπορούμε να συζητήσουμε για τις διαδικασίες.
Ε, λοιπόν, πιστεύω ότι οι διαδικασίες είναι αυτές που μπορεί να υπονομεύσουν ή μπορεί να επιταχύνουν τις εξελίξεις στο συνεταιριστικό κίνημα. Θα παρακαλούσα μέχρι αύριο να δείτε αυτές τις αναγκαστικού, τις λένε άλλοι, χαρακτήρα, αυτές τις διατάξεις οι οποίες δημιουργούν πρόβλημα επικοινωνίας, συνεννόησης και επιτάχυνσης της διαδικασίας μετασχηματισμού του συνεταιριστικού κινήματος, όπως επίσης και μερικές άλλες, παρεπόμενες διατάξεις, όπως για παράδειγμα, ανώνυμες εταιρίες, όπου εντάξει είναι στον 2190, είναι σε άλλους νόμους. Επίσης, για τους εργαζόμενους, όπου κάτι πρέπει να κάνουμε και για αυτούς.
Υπάρχουν, δηλαδή, επιμέρους σημεία τα οποία πρέπει αύριο, μέχρι τελευταία στιγμή, κύριε Υπουργέ, να τα δείτε. Δεν λέω ότι θα πρέπει να αφήσετε τα πράγματα ως έχουν, αλλά εγώ προσωπικά θα μπω στο δίλημμα…
Και δεν αναφέρομαι σε αυτό το οποίο εγώ έχω διακονήσει χρόνια, που έμαθα για τη Διεθνή Συνεταιριστική Ένωση, για τις αρχές όχι της αναγκαστικότητας, αλλά τις αρχές της ελεύθερης δράσης των δυνάμεων του συνεταιρισμού, που θα με οδηγήσουν να ψηφίσω μία ή δύο διατάξεις.
Θα βρεθώ στο δίλημμα αύριο, κύριε Υπουργέ. Κάντε, σας παρακαλώ, για να διευκολύνετε και το διάλογο, διότι δεν μπορώ να αντιλαμβάνομαι ότι συγκρούονται δυνάμεις οι οποίες έχουν την ίδια στόχευση».
