ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΙΕΡΙΚΟ ΒΟΡΡΑ
Σας ευχαριστούμε πολύ που μέσα από το blog σας προβάλατε την συγκέντρωσή μας.
Αποτελείτε, μετά την διακοπή κυκλοφορίας των «ΚΟΛΙΝΔΡΙΝΩΝ ΝΕΩΝ»,την ενημέρωσή μας ειδικά όσων διαμένουν εκτός Κολινδρού.
Να συνεχίζετε έτσι και στο μέλλον.
Σας στέλνουμε την αφήγηση των αναμνήσεών του από το Γυμνάσιο, του συμμαθητή μας ΒΟΥΔΡΙΑ Βαγγέλη καθηγητή Πανεπιστημίου τώρα, που ακούσθηκε κατά την συνάντηση.
Μελετώντας την, επιστρέφεις νοερά 40-45 χρόνια πίσω στην Β'θμια εκπαίδευση την περίοδο εκείνη στον Κολινδρό.
ΓΚΟΥΛΙΟΒΑ Ελίζα ΚΟΜΠΑΤΣΙΑΡΗΣ Θωμάς
ΚΑΤΣΙΑΝΟΥ Ελένη ΤΡΑΟΥΔΑΣ Βασίλης
ΜΟΥΧΤΑΡΟΠΟΥΛΟΥ Καίτη ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Ελευθέριος
ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ Δημήτρης
Αγαπητές συμμαθήτριες και αγαπητοί συμμαθητές,
Φαίνεται σήμερα να
επαληθεύονται (νομίζω για τρίτη φορά) οι στίχοι του ποιητή Τάσου Σαμαρτζή με τη
μουσική του Νότη Μαυρουδή:
«Θα βρεθούμε ξανά
Όταν όλα θα έχουν περάσει,
Στην πατρίδα φιλιά
Και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει
Θα βρεθούμε ξανά
Όταν όλα θα έχουν αλλάξει
Θα βρεθούμε ξανά»
Κλείνουμε φέτος 40 χρόνια, από τότε που αποφοιτήσαμε από το
εξατάξιο Γυμνάσιο Κολινδρού. Δεχόμενος την πρόσκληση του αγαπητού μου φίλου
Βασίλη Τραούδα να πω δυο λόγια στη συνάντηση αυτή, προσπάθησα, πιέζοντας τη
μνήμη μου να ξετυλίξω την ταινία κάποιων γεγονότων, που συνέβησαν κατά τα
σχολικά μας χρόνια, την εξαετία 1966-1972.
Τότε, όπως και τώρα, είχαμε Γυμνάσιο και Λύκειο. Γυμνασιάρχης
ήταν ο κ. Τσαϊρίδης και Λυκειάρχης ο κ. Παπαδόπουλος, ένας ευπατρίδης της
εκπαίδευσης με γλυκύτατους τρόπους, γνωστός με το υποκοριστικό «παππούς». Θυμάμαι,
που ένα πρωί τον Οκτώβριο του 1966, βρεθήκαμε σε μία τάξη παιδιά που ήμασταν
άγνωστα μεταξύ μας. Δεν ήταν μόνον οι συμμαθητές μας από το Α’ ή Β’ Δημοτικό
Σχολείο Κολινδρού. Ήταν και παιδιά από τον Καταχά, τα Παλιάμπελα, την
Παλιόστανη, τα Ρυάκια την Καστανιά και αργότερα από την Μεθώνη και τη Σφενδάμη.
Θυμούμαι τον εαυτό μου ψαρωμένο, που ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ. Βρέθηκα να
κάθομαι στο ίδιο θρανίο με τον Γιάννη τον Ζορμπά από τα Παλιάμπελα.
Την δεύτερη μέρα μας έδωσαν το πρόγραμμα και είχαμε στο Τμήμα
Α1, στα Μαθηματικά τον κο Παπακυρίτση, στα Θρησκευτικά την κα Σταυρίδου,
Φυτολογία την κα Στεργιάδου, Αρχαία Ελληνικά τη κα Σιούμη, Γαλλικά την κα
Μπαλασά και Γυμναστική τον κ. Χειμωνίδη. Στο Τμήμα Α2 είχαν και άλλους
καθηγητές, όπως τον κ. Τανακίδη, για τους οποίους εγώ δεν γνωρίζω λεπτομέρειες.
Πρώτη μέρα στα μαθηματικά, θυμούμαι τον κο Παπακυρίτση, που
μας παρέδωσε την εισαγωγή στη θεωρία συνόλων και μας ζήτησε για την επομένη να
γράψουμε στο τετράδιό μας 10 φορές το αριστερό και 10 φορές το δεξιό άγγιστρο
των συνόλων. Όταν κοίταξε τα τετράδιά μας την επομένη δεν ευχαριστήθηκε και μας
επέβαλε την πρώτη τιμωρία, δηλαδή να γεμίσουμε ολόκληρη τη σελίδα με άγγιστρα,
αλλά γραμμένα σωστά. Συμπληρώνοντας, σαν να τον ακούω τώρα, «πρέπει να
προσέχετε αυτά που λέμε στην τάξη, αλλοιώς δεν θα μάθετε. Αν σας βάλω τώρα να
κάνετε μία αφαίρεση κλασμάτων, που μάθατε στο δημοτικό, δεν θα το ξέρετε». Αυτό
ήταν το βάπτισμα του πυρός στα μαθηματικά. Η αλήθεια είναι ότι την ώρα των
μαθηματικών υπήρχε μία ατμόσφαιρα φόβου, τουλάχιστον έτσι την ένοιωθα εγώ.
Ευτυχώς, τα πράγματα βελτιώθηκαν σημαντικά με την έλευση του κου Ν. Αβραμίδη. Η
κυρία Μ. Σιούμη μας δίδασκε πολλές ώρες την Οδύσσεια σε νεοελληνική μετάφραση
και επί πλέον έκθεση και λεξιλογικές ασκήσεις.
Θυμούμαι την εκδρομή που πήγαμε στο τέλος της χρονιάς στη
Θεσσαλονίκη, οι 3 τάξεις του Γυμνασίου. Επισκεφθήκαμε τον νέο τότε
σιδηροδρομικό σταθμό, το Ναό του Αγίου Δημητρίου και την κρύπτη, τα κάστρα και
την Επανωμή.
Στη Δευτέρα τάξη, τα πράγματα άλλαξαν. Η δικτατορία άλλαξε το
πρόγραμμα σπουδών. Η δημοτική γλώσσα στα Νέα Ελληνικά αντικαταστάθηκε από την
απλή καθαρεύουσα, την οποίαν εμείς δεν την είχαμε μέχρι τότε διδαχθεί.
Ξεκινήσαμε τα Αρχαία Ελληνικά με το αναγνωστικό του Ζούκη, το περίφημο «Πιστεύω
τω φίλω», νομίζω με φιλόλογο την κα Γλυκού. Ο διαχωρισμός Γυμνασίου – Λυκείου
καταργήθηκε και έμεινε το 6/τάξιο Γυμνάσιο Κολινδρού με Γυμνασιάρχη τον κ.
Παπαδόπουλο (παππού).
Στη Δευτέρα τάξη πήγαμε εκδρομή στο τέλος της χρονιάς στον
Πλαταμώνα. Θυμούμαι ότι ήταν μέσα Μαΐου και έβρεχε καθημερινά, όπως και φέτος
έβρεχε τον Μάιο. Τελικά, αποφασίσαμε να πάμε με τη βροχή. Κλειστήκαμε μέσα σε
μία ταβέρνα, όπου φάγαμε. Το απόγευμα σταμάτησε η βροχή και βγήκαμε βόλτα στην
ακτή. Κάποιοι τολμηροί έκαναν και μπάνιο, παρά την απαγόρευση. Ένας παραβάτης νομίζω
είναι καθήμενος ανάμεσά μας, αλλά δεν θα αναφέρω όνομα για να μην τον εκθέσω,
σε περίπτωση που με απατά η μνήμη μου. Ο Άρης ο Παπαγιαννίδης (καλή του ώρα
στην Αυστραλία) γνώρισε κάποιο ηλικιωμένο ζεύγος Αυστριακών τουριστών.
Μαζευτήκαμε αρκετοί γύρω από αυτούς και δοκιμάζαμε την ικανότητά μας στα
Αγγλικά. Ο Άρης κράτησε μία επαφή μαζί τους και επικοινωνούσαν με αλληλογραφία.
Νομίζω ότι ήταν στη Τρίτη τάξη, όταν η κα Σιούμη μας έβαλε
θέμα εκθέσεως «το σχολείο μου». Όλοι σχεδόν γράψαμε τα καλά μας λόγια για το
γυμνάσιο, εξωραΐζοντας το κτήριο και όλα τα σχετικά, που όμως ήταν κοινοτυπίες.
Αλλά, υπήρξε μία φαεινή εξαίρεση, ο Θωμάς ο Κομπατσάρης, που έγραψε την ωμή
αλήθεια. Θυμάμαι ακόμη τον καταπληκτικό του στίχο: «Όποιος δεν έχει βάσανα και
θέλει ν’ αποκτήσει, στου Κολινδρού το φρούριο ας έλθει να φοιτήσει». Η κα
Σιούμη είπε ότι ήταν η καλύτερη ίσως έκθεση που είχε διαβάσει ποτέ για αυτή την
ηλικία μαθητών Γυμνασίου.
Η Πέμπτη τάξη στιγματίστηκε από ένα δυσάρεστο για τον
Κολινδρό γεγονός. Καταργήθηκε το Αστυνομικό Τμήμα Κολινδρού, η αρχή του οποίου
μεταφέρθηκε στο Αιγίνιο, και στον Κολινδρό έμεινε απλώς Αστυνομικός Σταθμός.
Νομίζω ήταν Φεβρουάριος του 1971 και οι κάτοικοι συνέρρευσαν στην κεντρική
πλατεία για διαμαρτυρία, που τότε όμως απαγορευόταν. Θυμηθείτε ήμασταν στην
καρδιά της δικτατορίας (1971). Εμείς οι μαθητές αποφασίσαμε αποχή από τα
μαθήματα και δεν πήγαμε σχολείο. Κάποιοι ενήλικες, επίσης, προσήχθησαν στην
Αστυνομία (μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου) και για κάποιες ώρες
κρατήθηκαν. Τους απαγγέλθηκε η κατηγορία της υποκίνησης των γεγονότων και απείθειας προς την Αρχήν.
Τελικά, μετά από απειλές και φοβέρες για σπίλωση της διαγωγής μας ή και τιμωρία
με αποβολή, που δεν πραγματοποιήθηκαν, επιστρέψαμε στο σχολείο την τρίτη ή
τέταρτη ώρα και κάναμε Βυζαντινή Ιστορία με την κα Σαρίογλου. Έχω μία πολύ
αμυδρά εικόνα ότι το μάθημα της ημέρας ήταν η αναστήλωση των εικόνων και ο
θρίαμβος της Ορθοδοξίας, μετά τον θάνατο του Θεοφίλου και στέψη του ανήλικου
γιου του Μιχαήλ στον θρόνο, με επίτροπο την μητέρα του Θεοδώρα, μέχρις
ενηλικιώσεώς του. Μου κάνει εντύπωση ότι το γεγονός αυτό αποσιωπήθηκε ακόμη και
στον τοπικό τύπο. Δεν υπάρχει τίποτε στο βιβλίο του Γιώργου Παπαγιάννη για τα
50 χρόνια δημοσιογραφίας του αειμνήστου Γεωργίου Τσαμπούρη. Υποθέτω πως η
λογοκρισία της χούντας έκανε το θαύμα της.
Στην Πέμπτη τάξη πήγαμε εκδρομή στα Καλά Νερά του Βόλου.
Κάποιοι έκαναν βαρκάδα («διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»). Σους
κωπηλάτες συγκαταλέγεται και ο Κώστας Πλασταράς, ο οποίος τραυματίστηκε στο
δάκτυλο, κτύπησε το νύχι του, το οποίο αργότερα έπεσε από το δάκτυλό του σαν
ώριμο φρούτο. Στον γυρισμό, κάναμε βόλτα στην παραλία του Βόλου και
επισκεφτήκαμε τον Άγιο Αχίλλειο Λαρίσης. Νομίζω πήγαμε και σε μία δισκοτέκ,
αλλά με μία επιφύλαξη.
Στην έκτη τάξη, ο κάθε μαθητής ζούσε με το άγχος της προετοιμασίας
για το πανεπιστήμιο και την προσδοκία της πολυήμερης εκδρομής. Για την οικονομική
ενίσχυση της εκδρομής, η έκτη τάξη ανέβασε το θεατρικό έργο «Η θυσία του
Αβραάμ». Το ό,τι η τάξη μας είχε ταλέντα της υποκριτικής ήταν γνωστό και από
τον καθημερινό μας βίο και πολιτεία στο γυμνάσιο. Όμως η θεατρική παράσταση
έδειξε ότι μπορεί μεν κάποια επαγγέλματα να κέρδισαν σημαντικά στελέχη (π.χ., η
Αστυνομία τον Υποστράτηγο Βασίλειο Τραούδα, το εμπόριο τον Αριστοτέλη
Μπιτσάνη), όμως το θέατρο πράγματι στερήθηκε εν δυνάμει αστέρες. Θα αναφέρω:
Η θυσία του Αβραάμ
starring Αριστοτέλης Μπιτσιάνης ως Αβραάμ
co-starring Αλέξανδρος Μουχταρόπουλος ως Ισαάκ
Χρυσούλα
Παντοσίτη ως Σάρα
Βασίλειος
Τραούδας ως Άγγελος
Απόστολος
Καραπιπέρης (αιωνία να είναι η μνήμη του) και Κωνσταντίνος Πλασταράς ως βοσκοί
Σκηνοθεσία
Αλέξανδρος Παπανικολάου
Συγχωρέστε με για τυχόν παραλήψεις, αλλά η μνήμη μου δεν με
βοηθά. Θυμάμαι τον Κώστα Πλασταρά με μούσι για αρκετές ημέρες, πράγμα που
απαγορευόταν υπό κανονικές συνθήκες. Ιδού τι γράφει ο αείμνηστος Γιώργος
Τσαμπούρης στην ανταπόκρισή του στον Μακεδονικό Αγώνα με ημερομηνία 5-2-1972.
ΘΕΑΤΡΙΚΗ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ ΜΑΘΗΤΩΝ (παρεμβολή από βιβλίο Γ. Παπαγιάννη)
Έγιναν και οι γυμναστικές επιδείξεις καθώς και αγωνίσματα,
στα οποία κάποιοι εκ των παρισταμένων διακρίθηκαν με μετάλλια. Θα σας διαβάσω
και πάλι την ανταπόκριση του αείμνηστου Γιώργου Τσαμπούρη στον Πιερικό Τύπο.
ΑΙ
ΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΟΛΙΝΔΡΟΥ (παρεμβολή από βιβλίο Γ. Παπαγιάννη)
Η εκδρομή ήταν το επιστέγασμα των δραστηριοτήτων της έκτης
τάξεως. Ο οδικός μας χάρτης ήταν Λαμία, Χάνι της Γραβιάς, Δελφοί, Πάτρα,
Ολυμπία, Τρίπολη, Ναύπλιο, Μυκήνες, Ισθμός, Αθήνα, Ακρόπολη.
Πήγαμε και άλλες εκδρομές, με τα πόδια, όμως, κατά την
εξαετία 1966-1972. Θυμηθείτε στον Καταχά την εορτή του Αγίου Μηνά, στα
Παλιάμπελα, στην Καστανιά, στον Καψαλό, στα Πλωρία, στη Φούντα, στην Αγία Άννα.
Στην τελευταία, τινές των παρισταμένων, ονόματα δε λέμε (Β. Τραούδας!!!)
εξαφανίσθηκαν για ώρες στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, με αποτέλεσμα να
θορυβηθούν οι καθηγητές, π.χ., ο κ. Παπανικολάου.
Τελειώνοντας, θεωρώ πως ήμασταν μία καλή τάξη, χωρίς μείζονα
προβλήματα. Για θυμηθείτε τους κατά ένα έτος μικρότερούς μας. Θυμάστε τα αγόρια
που είχαν κουρευτεί στο πάτο (εν χρω) και είχαν τιμωρηθεί με ομαδική αποβολή;
Βέβαια, πρέπει να το επαινέσουμε το τσαντίρι μας, για να μην πέσει και μας
πλακώσει. Βλέποντας και την επαγγελματική μας εξέλιξη, όλοι μας λίγο – πολύ
βρήκαμε το δρόμο μας, προκόψαμε, όπως λέει ο λαός. Και σ’ αυτή την προκοπή
συνετέλεσαν και οι καθηγητές μας. Θα αναφέρω τα ονόματά τους και συγχωρέστε με
εάν έχω κάποιους λησμονήσει.
Φιλόλογοι: Μαρία Σιούμη, κ. Τανακίδης, Αφροδίτη
Γλυκού, Σοφία Γιαραμαζίδου, Ματίνα Βαρδάκα,
Χάρης Εφραιμίδης (ένας πολύ κιμπάρης και αστείος κύριος), κ. Παπουτσής,
Ιωάννης Κουρτίδης και ο Γυμνασιάρχης μας κ. Μπαρούτης.
Μαθηματικοί: κ. Παπακυρίτσης, Νίκος Αβραμίδης, κ.
Παπαδόπουλος, Νίκος Παπαδάκης. (Μου έλεγε ο Κώστας ο Πλασταράς ότι ο κ.
Αβραμίδης μας κτυπούσε με το τετράδιο για να μας συνετίσει και να μην μας
πονέσει).
Φυσικός: Ζαφείρης Χαλιαμπάλιας (ας τον
αναπαύσει ο Θεός, εκεί όπου ευρίσκεται).
Γαλλικής γλώσσας: Ευφροσύνη Μπαλασά και Ζωή
Παπαοικονόμου.
Φυσιογνώστες: κα Στεργιάδου, κα Μίκηκη, Μαρία
Γκέκα.
Θεολόγοι: κα Σταυρίδου (ας την αναπαύσει ο
Θεός), Σωκράτης Παπαϊωάννου, κα Σαρίογλου, Αλέξανδρος Παπανικολάου.
Γυμναστές: Κώστας Χειμωνίδης, Μαρία Κυριάζου,
Αθανάσιος Ταλιαδούρος.
Τελείωσα!!!. Ας
ευχαριστήσουμε όλοι μας την οργανωτική επιτροπή, τους Θωμά Κομπατσάρη, Λίζα Γκουλιόβα,
Κωστόπουλο Λευτέρη, Μουχταροπούλου Καίτη, Μουρατίδη Δημήτρη και την ψυχή αυτής
τον Βασίλη Τραούδα. Είναι μία χαρούμενη, αλλά και συγκινητική συνάντηση.
Κάποιοι από εμάς δεν είναι ανάμεσά μας. Εκλήθησαν να αποδώσουν το κοινόν χρέος,
τελειωθέντες προώρως, κατά το ανθρώπινον, και ανεχώρησαν δια τας αιωνίους μονάς.
Εκεί μας περιμένουν. Ας τους αναπαύσει ο Θεός και ας είναι αιωνία η μνήμη τους.
Θα αναφέρω τα ονόματα, με τυχαία σειρά: Απόστολος Καραπιπέρης, Απόστολος
Κοσμάς, Βαρβάρα Μουρατίδου, Παναγιώτης Χαραλαμπίδης, Γεώργιος Καρανάτσιος, Μαρία
Αξάη, Τσακλίδης Ηλίας,Μυγδαλιά Ελευθερία,Μπαΐράμη Αφροδίτη, Δούλιας Ηλίας.
Και τώρα τι να πώ!!!
«Να μας έχει ο Θεός γερούς
Πάντα ν’ ανταμώνουμε
Και να ξεφαντώνουμε, βρε
Με χορούς κυκλωτικούς
Κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς»
Να φυλάει ο Θεός και την πατρίδα μας που τόσο δοκιμάζεται,
αλλά και λοιδορείται.
Σας ευχαριστώ πολύ.
  
Βαγγέλης Βουδριάς
|
